Het is maar een spelletje hoor!
Heftig jaloers op de winnaar van het tafeltennistoernooi van 2011, neem ik me op 16 december 2011 voor om in 2012 zelf het tafeltennistoernooi van Attila te winnen. Jezus, wat was ik destijds blij met die grappige anonieme column. “Deze column gaat me zeker van pas komen op mijn weg naar de top” dacht ik destijds.
De wintertrainingen verlopen vervolgens erg goed. Met bankdrukken haal ik aan het eind van de winter zelfs 150 kilo. Vol zelfvertrouwen train ik in de lente en zomer van 2012 keihard door. De technische sprint en verspringtrainingen hebben weliswaar niks met een pingpongballetje te maken maar verhogen wel mijn snelheid en conditie. De korte en felle trainingen blijf ik afwisselen met lange en slopende trainingen. Dit gaat zo door tot aan 20 december 2012, de grote dag. De dag dat ik de hoogste eer ga bereiken, de dag dat ik de tafeltennismaster van Attila ga worden.
Het is inmiddels 20 december 2012 17.00 uur, vier en een half uur voor de wedstrijd. Ik verorber een goede sportmaaltijd, pak een kruidenthee, nuttig wat concentratiepillen en visualiseer nog even mijn wedstrijdplan. Rond 21.20 uur arriveer ik bij het complex en spoed ik mij naar de kantine waar ik nog net op tijd ben om mijn eerste wedstrijd te spelen.
Ondanks dat mijn spel nog een beetje tegenvalt en mensen wat lacherig doen over mijn kansen, is het begin veelbelovend. Ik win al mijn poulewedstrijden door een goede behoudende tactiek en stoom door naar de kwartfinale. Hierin mag ik het opnemen tegen de winnaar van vorig jaar. Ook hem versla ik. Na 2 sets is het over. Eigen schuld natuurlijk, welke ezel onthult nou op internet zijn trainingsplan.
Vrijdagavond 20 december 2012, 23.30 uur. Ik sta in de halve finale tegen een zeer sterke maar zeker te pakken tegenstander. We spelen de eerste set en ik merk dat mijn trainingen hebben gewerkt. Ik sla de ballen met 180 kilometer per uur keihard uit en door mijn goede conditie blijf ik weliswaar achter de ballen aanrennen maar ze komen helaas niet op de juiste plek terecht. Om 23.59 uur is het gebeurd. Ik lig eruit.
Ik ben woest, het is allemaal de schuld van die column van 16 december 2011. De schema’s waren niet tafeltennisspecifiek genoeg en nu zit ik op de blaren.
Ik zit in een hoekje te chagrijnen todat “mijn beul” me komt troosten met een welgemeend “het is maar een spelletje hoor”. “Ach ze heeft gelijk” Denk ik. Ik pak een biertje en uiteindelijk wordt het rond de tafel toch nog een mooie avond.
386 personen vinden dit leuk
