Clubkampioenschappen
De voorbereiding heeft zo lang geduurd. Na alle tegenslagen is het dan toch zover. Ik kan meedoen aan de clubkampioenschappen bij Attila. De eerste keer bij de senioren, dat is wel spannend.
De voorbereiding is begonnen begin dit jaar. Nee, eigenlijk vorig jaar al, aan het begin van het winterseizoen. Na twee jaar blessures is het er dan eindelijk van gekomen. De wintertrainingen gingen goed. Ik kon weer volledige kracht schema’s doen. Daar vlogen de persoonlijke record dan ook om de oren. Nog nooit had ik in de winter zo goed gepresteerd. Dat betekende wat voor de lente en zomer.
De eerste wedstrijden kwamen. Als eerste aftasten bij de regionale wedstrijden. Kijken waar ik stond. Wat mijn niveau nu was. Hoe goed of slecht ik was. Alles leek op dat moment te kloppen. Het lukte me helaas niet mooie wedstrijden te winnen. Maar ik gaf niet op. Aan het eind van het seizoen moet ik er staan. Het doel dit jaar was beste van de club te worden. Het voorseizoen was een warming-up voor mij.
Aan de voorbereiding had het niet gelegen. Na wat wedstrijden heb ik de hele zomer door getraind. De technische trainingen hielpen me verder. Ik telde iedere dag af tot aan het kampioenschap. Korte en felle trainingen wisselde ik af met lange en slopende trainingen.
De dag was daar. De wedstrijd zou vandaag plaatsvinden. Ik wist wie mijn tegenstanders waren, de clubgenoten van mijn leeftijd hadden zich allen opgegeven. In de ochtend begon ik om half tien met de warming-up voor de senioren wedstrijd. Toen iedereen warm was konden we beginnen met de wedstrijd. Het was heerlijk. Ik hield me nog even in. Ze mochten niet weten dat ik goed in vorm was. Het duurde en het duurde. Het publiek stroomde inmiddels binnen en de wedstrijd stond op het punt van beginnen.
Er werd in verschillende categorieën gestreden om de medailles. Uiteindelijk werden van alle deelnemers de scores opgeteld en de gene met de meeste punten werd gekroond tot clubkampioen. Het was spannend tot het laatste eind. Ik had een hoop gewonnen maar ook een aantal verloren. De vraag die rest was, wat heeft de rest gedaan? En waar kom ik dan op uit.
Uiteindelijk kwam het verlossende woord. Na de presentatie van alle andere clubkampioenen was mijn categorie aan de beurt. Ze maakte alleen de eerste drie bekend, beginnend bij de nummer 3. Dat was ik niet, evenmin als nummer 2. Ik was gewoon nummer 1. Ik was clubkampioen tafeltennis bij Attila.
Volgend jaar ga ik me weer richten op atletiek. Maar voor nu ben ik 1 jaar lang clubkampioen, kunnen weinigen mij navertellen.
533 personen vinden dit leuk
