De vliegende startColumn

EK atletiek 2016, Amsterdam

 

Daar sta ik dan, in het olympisch stadion van Amsterdam. Ik word zo omgeroepen als deelnemer van het hink-stap-springen. Maar voordat de wedstrijd begint moet ik nog even denken aan de weg die ik heb bewandeld hiernaartoe. Ik weet nog heel goed hoe het begon. In de nazomer van 2011 werd bekend dat het EK atletiek in 2016 in Amsterdam gehouden zou worden. Het eerste wat ik dacht was, haal ik dat? Daarna, hoe oud ben ik dan? En wat zou ik moeten springen om mee te mogen doen? Niet lang daarna sprak de trainer mij aan, ik dacht dat het een grap was maar hij meende het echt. Hij zei: Sander, als je naar het EK in Amsterdam wil moet je de volgende progressie boeken: ieder jaar 10cm bij je hink, stap en sprong. Het klonk simpel maar tegelijk ook belachelijk. Ik heb er toen lang over zitten denken, zo lang dat ik het als realistisch ging zien. En kijk waar ik nu sta.

 

De jaren daarna gingen snel. Want om het doel te halen moest ik progressie blijven boeken. Gelukkig bood mijn werk voldoende ruimte dit ook te realiseren. Nu ik daar bij stil sta moet ik denken aan het feit dat iedereen van ‘t Schrijverke in het stadion zal zitten. Wat een heerlijk gevoel!

 

In de aanloop naar dit toernooi heb ik gedaan wat ik altijd deed maar nu met een ander doel. De wedstrijden die ik bezocht kregen een ander doel. De wedstrijden hier bij Attila werden gebruikt om niveau te meten. Ik nodigde nationale maar ook internationale toppers uit om mezelf scherp te houden. Het resultaat bleef komen. Ik zette samen met mijn trainer een plan op voor 5 jaar. Daarin was een plan b opgenomen, ik bedoel wat als. Stel dat je een jaar minder presteert, wat dan? Ook hier hadden w over nagedacht. Het was te mooi om waar te zijn.

 

Het doel was in de loop van de tijd niet meer alleen meedoen op het EK. Nee, het werd meedoen met de beste. In de finale komen, en misschien wel een podium plek. Waarom niet, je staat er of je staat er niet. Die paar extra trainingen kunnen er ook wel bij.

 

Het heeft geholpen. Ik hoefde alleen wat op mijn drinken voor de wedstrijden te letten, de rest was mij bekend. Het belangrijkste ingrediënt is plezier hebben in de sport. Met dat beeld moest ik gelijk terugdenken aan wat ik allemaal heb moeten laten hier te komen. Maar wat nog mooier is. Waar ik na dit toernooi weer van kan genieten. Met de echte mannen van Attila een weekend weg bijvoorbeeld. Wat dat betreft ben ik blij als het weer voor in is. Maar eerst nog even presteren.

 

Even later sta ik op de aanloop van het hink-stap-springen. Van alles schiet er door mijn hoofd. Ik zeg tegen mezelf concentreren Sander, de concentratie heb je nu nodig. Toch dwaalt mijn gedachte af naar het begin. Het besef dat ik dit toernooi toch wel eens kon halen. Was het de grap van de trainer met die 10cm per jaar. Of toch het gedicht van Sinterklaas uit 2011.

 

Ik word wakker. Helaas. Wat een mooie gedachte was dat. Wie zal het zeggen, pfff. 2016 das nog zo ver weg. Het is mogelijk! Wil ik dat? Kan ik dat?


Vind dit leuk398 personen vinden dit leuk


Bekijk alle columns