Even een sprookje
Sophietje had kort geleden weer eens een wedstrijdje gedaan. In de weken voor de wedstrijd had ze keihard getraind en haar verwachtingen waren dus groot. Bij de wedstrijd lukte het echter niet. De anderen waren veel sneller en groter geworden. Ze werd laatste bij de wedstrijd en verbeterde niet eens haar pr. Jankend lag ze 's avonds in bed. Haar moeder kwam haar troosten en zei dat het toch echt maar een spelletje is. De moeder wilde natuurlijk alleen maar lief zijn, maar in plaats daarvan werd Sophietje nog bozer. Ze stuurde haar moeder scheldend weg waarna ze in een diepe slaap viel.
Ineens bevond ze zich als jong meisje in een groot Amerikaans gezin met nog 21 andere kinderen. Het was een gezellig warm gezin, maar toch had Sophietje het niet gemakkelijk. Al vanaf haar geboorte had ze last van aanvallen van roodvonk en longontsteking. Gelukkig herstelde ze hier iedere keer van. Echter al deze aanvallen hadden een rampzalig gevolg. Op een dag toen ze 5 jaar oud was, werd ze wakker met een compleet verlamd linkerbeen. Vanaf nu moest ze zich voortbewegen met een brace en kon ze heel veel dingen niet meer doen.
De ouders van Sophietje gingen echter niet bij de pakken neerzitten. Sophietje kreeg de nodige medische hulp. Daarnaast hielpen ook haar broers en zussen iedere dag mee door haar verlamde been te masseren. Het hielp allemaal niks. Jaar na jaar bleef het been verlamd.
Sophietje was ondertussen al 11 jaar oud en werd op een zondag wakker. Ze hoorde de kerkklokken luiden en dacht “oh shit ik moet naar de kerk” In een roes deed ze haar brace af en ze liep zonder brace in soepele tred naar de kerk. Toen ze thuis kwam, keken haar ouders en haar broers en zussen haar met grote ogen aan. Gelijk daarna vielen ze haar jankend in de armen. Vanaf nu zou alles anders worden.
De jaren daarna was Sophietje iedere dag op het basketbalveld te vinden. Hierdoor groeide ze uit tot een weergaloos speelster die vooral opviel door haar snelheid en spectaculaire acties. Dit deed ze jarenlang en ze werd de beste speelster van de highschool. Ze was voorbestemd om profspeelster te worden.
Het liep echter allemaal anders. De atletiekcoach kwam een atlete tekort voor de estafette en besloot Sophietje uit te nodigen voor een trainingskamp. Sophietje bleek een natuurtalent die zonder moeite iedereen eraf liep.
Jaren later, het is intussen 1960 en Sophietje heeft zich geweldig door ontwikkeld. Ze is zelfs zo goed geworden dat ze deel mag nemen aan de olympische spelen. In Rome verbaast ze vervolgens de wereld door drie gouden medailles te winnen op de 100 meter de 200 meter en de 4x 400 meter. Euforisch rent Sophietje met de Amerikaanse vlag door het stadion als ze ineens een sterk zoemend geluid hoort en ontwaakt uit haar diepe slaap.
Sophietje zit gelijk recht op in bed en sprint naar beneden waar haar ouders Wilma en Rudolph al klaarzitten aan de eettafel. Ze vertelt haar ouders van haar droom en ziet het weer helemaal zitten.
De komende wedstrijd wordt ze weer laatste. Maar ze gaat niet meer bij de pakken neerzitten. Die avond ligt ze glimlachend in haar bed en denkt. Ooit als de klokken luiden zal ook zij geen laatste meer zijn en ze valt in een diepe gelukkige slaap.
435 personen vinden dit leuk
