De vliegende startColumn

8.95 / 6x ongeldig

 

Het is 1991 en ik kijk naar de verspringfinale van het WK atletiek in Tokio. In een kolkend stadion vindt er tussen Mike Powell en Carl Lewis een titanenstrijd plaats in de zandbak. Carl Lewis is dan al ruim boven de 30 maar zeker nog niet versleten. Om precies te zijn is hij in zijn beste vorm ooit. Na de 100 meter finale gewonnen te hebben is hij vast van plan om het legendarische wereldrecord van 8.90 van Bob Beamon te gaan verbeteren. 

 

Het is 16 oktober 2011, ik doe mee aan een verspringwedstrijd in Den Bosch. Op een atletiekbaan met meer juryleden dan atleten vindt er een titanenstrijd plaats tussen masters en senioren. Ik ben al ruim boven de 30 maar nog niet helemaal over the top. Om precies te zijn, denk ik dat ik in mijn beste vorm ooit ben. Nadat ik de 100 meter heb overgeslagen, die was te vroeg. Ben ik vast van plan om het legendarische wereldrecord van Bob Beamon te gaan verbeteren. 

 

Lewis zit gelijk goed in de wedstrijd en produceert in eerste pogingen mooie sprongen boven de 8.80. Mike Powell lijkt hierdoor geïntimideerd, want zijn eerste twee sprongen komen niet eens over de 8 meter. Langzaamaan komt er een apart soort elektriciteit in het stadion. Hier staat iets moois te gebeuren. 

 

Ik zit gelijk goed in de wedstrijd en produceer in de eerste twee pogingen mooie verre ongeldige sprongen. De juryleden worden enthousiast, langzaamaan komt er een soort van elektriciteit in en over de baan. Hier staat iets moois te gebeuren.

 

Het is de derde poging. Lewis springt weer erg ver met 8.87. Dit is voor hem een record en hij gaat hierbij compleet uit zijn dak. Mike Powell heeft tot dan toe nog niks laten zien maar is zo opgefokt door Lewis dat hij in zijn derde poging een superverre sprong maakt. Zijn armen gaan al de lucht in en het stadion gaat uit zijn dak. Totdat een Koreaanse official vanonder zijn hoedje ineens een rode vlag tevoorschijn haalt. Vertwijfeld loopt Mike terug naar de official. In de hoop de official nog van gedachten te veranderen knielt hij hysterisch neer voor de balk en gilt naar de official dat hij scheel is. De official riposteert hierop dat hij dan wel spleetogen heeft maar dat er met zijn zicht niks mis is. Mokkend loopt Mike vervolgens weg. 

 

Het is de derde poging. Ik maak weer een sprong die ongeldig is. Dit is voor mij vrij normaal. De jury weet dit echter niet en gaat compleet uit zijn dak. Gelukkig krijg ik tegen de reglementen in toch nog drie pogingen. Ik raak hierdoor zo in extase dat ik in mijn vierde poging weer een rotsprong maak. Mijn armen gaan de lucht in om een wegwerpgebaar te maken. Een van de juryleden trekt het niet meer en zegt vanonder haar hoedje dat ik dan maar mijn voet eerder neer moet zetten. Mokkend loop ik vervolgens weg.

 

De vijfde poging breekt aan. Carl Lewis heeft het theater van zijn “grote vriend Mike ”met gemengde gevoelens aanschouwd. Getergd loopt hij richting de verspringbak en maakt vervolgens een megasprong. In een mengelmoes van geluk, twijfel, extase en onzekerheid wacht hij op de uitslag. Echter als snel komt de ontnuchtering. Hij heeft 2.1 wind mee. 0.1 meter teveel. Echter als hij de uitslag ziet komt toch de gebalde vuist. Hij heeft 8.91 meter gesprongen. De verste sprong ooit. Het stadion kolkt en vergeet bijna dat Mike Powell klaar staat voor zijn vijfde poging. 

 

Mijn vijfde poging breekt aan. Ik ben het theater van de jury zat. Getergd loop ik aan en maak vervolgens een gigantische sprong. In een mengelmoes van geluk, twijfel, extase en onzekerheid wacht ik op de uitslag. Echter als snel komt de ontnuchtering. Ik heb weer ongeldig gesprongen. De spaarzaam aanwezige mensen op de baan beginnen te lachen, de baan kolkt van leedvermaak. Mensen vergeten echter dat ik nog een zesde poging heb.

 

Mike Powell staat klaar oor zijn vijfde poging. Hij buigt voorover, maakt een paar reuzensnelwandelpassen en begint dan ineens enorm te sprinten. De laatste meters maakt hij een enorme frequentie en zet vergezeld van een superharde gil keihard af. Hij doet een 2,5 hitchkick, gooit zijn benen ver naar voren en glijdt over zijn afzet heen. De afstand is gigantisch. Na enkele zenuwslopende minuten verschijnt er 8.95 op het bord. Mike wordt gek en pakt de Koreaanse official op en gooit hem een meter de lucht in waarop de arme man zijn hoedje kwijtraakt. Vervolgens trekt hij zijn snelste sprint ooit langs het publiek en denkt, welke debiel springt er nou bijna 9 meter!

 

Ik sta klaar voor sprong 6. Ik buig voorover, maak een paar slome dribbels en begint het op een sprinten te zetten. De laatste meters probeer ik een enorme frequentie te maken maar het lukt niet. Ik doe geen hitchkick, maar gooit wel mijn benen ver naar voren en glijdt ook over mijn afzet heen. De afstand is niet gigantisch. Na 5 zenuwslopende seconden hoor ik wederom het gevreesde woord. Ik begin te lachen en zoekt naar excuses. Vervolgens wandel ik terug naar mijn spullen en denk:. Welke debiel springt er nou 6x ongeldig. 


Vind dit leuk395 personen vinden dit leuk


Bekijk alle columns